بو دادن قهوه چیست؟ مقدمه ای بر تاریخچه بو دادن قهوه

تبدیل دانه های سبز به قهوه معطر که دوست داریم به دستگاه حیاتی (بو دادن قهوه) بستگی دارد.

اما چقدر از تاریخچه بو دادن قهوه اطلاع دارید؟ چرا به این روش طراحی شده است و در طول تاریخ چه تغییراتی دیده است؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه ایجاد لیست ، به مطالعه این متن ادامه دهید.

در یک تابه قهوه تفت دهید

قهوه سابقه طولانی و غنی دارد. اعتقاد بر این است که دانه های قهوه بو داده قدمت قرن ها در آفریقا و خاورمیانه دارند. سپس امپراتوری عثمانی و استعمار اروپا نوشیدنی را با خود در سراسر جهان بردند.

اولین ابزار پخت شناخته شده ، تابه های نازک و متخلخل بود که آنها را آتش زدند. نانوا با استفاده از یک قاشق بذرها را جابجا کرده و از تفت دادن یکسان اطمینان حاصل می کند.

در یک مرحله فقط مقدار کمی لوبیا قابل پخت است و هم زدن به این معنی است که پخت باید در تمام مراحل کار با دقت انجام شود.

ریموند فیل یک قهوه خورده با تجربه و نویسنده کتاب Facilitating Cough Roasting است. او از تجربه خود در تفت دادن قهوه در تابه برایم می گوید. “این یک فرآیند دودی و غبارآلود است که پوسته های زیادی در فضا معلق است و انتظار می رود کل نان تست ناهموار و غیرقابل کنترل باشد.”

با چنین روند نامرتبی و نتایج متناقض ، قابل درک است که دوستداران قهوه شروع به آزمایش روش های جدید کرده اند.

بو دادن قهوه به شکل استوانه ای

گفته می شود این فهرست استوانه ای ریشه در قاهره در قرن هفدهم دارد. این دستگاه ها نوک سینه ها را کپسوله می کنند و باعث می شوند گرما در داخل محفظه تولید شود. آنها همچنین دسته هایی برای جابجایی بذرها هنگام تفت دادن روی آتش داشتند.

این طراحی همچنین به معنای دود کمتری بود که باعث سهولت در تهیه قهوه می شد. لیست های استوانه ای با گذشت سالها تغییر می کنند ، اما طرح اصلی بدون تغییر باقی می ماند. طراحی آن در ایالات متحده و اروپا در حال گسترش است.

بیسکویت قهوه صنعتی

تفت دادن قهوه از انقلاب صنعتی[1] تقسیم نشده است. در قرن نوزدهم حق ثبت هزینه[2] وسایل مختلف پخت تجاری در ایالات متحده و اروپا به ثبت رسیده است ، اگرچه بسیاری همچنان به پخت مقادیر کم در خانه های خود ادامه می دهند.

بسیاری از کوره های صنعتی اولیه فقط یک استوانه بزرگ مشتعل بودند. تا زمان ظهور منابع گازی در مناطق شهری ، از چوب و زغال سنگ استفاده می شود. اما این باعث شد که طعم قهوه دودی شود ، بنابراین وقتی گاز طبیعی ظاهر شد ، به سرعت به منبع گرمایی مطلوب برای بو دادن تبدیل شد.

ریچارد ایوانز اولین اجاق بزرگ صنعتی را در سال 1824 در انگلیس به ثبت رساند. طبق کتاب Strange Handbook for Coffee Baristas ، این به کاربران اجازه می دهد تا کل سیلندر را وارونه کنند تا تخلیه شود ، همچنین یک “ارزیابی کننده” نیز وجود دارد که اجازه می دهد در حین فرآیند پخت آزمایش شود. پدر

در همان کتاب ذکر شده است که در سال 1846 ، در بوستون ، جیمز کارتر حق پخت “کشیده” را ثبت کرد. این پخت طبل آهنی بود که در کوره تعبیه شده بود. کل سیلندر را باید از اجاق برداشته و درب دیواره طبل را باز بگذارید تا قهوه را روی زمین بریزید یا سینی را خنک کنید. این یک روش خطرناک و بی اثر بود.

در سال 1864 در ایالات متحده جابز برنز ثبت اختراع پخت. طرح آن یک استوانه بسته بود که در کوره آجر قرار گرفته بود. این تفت دارای مکانیزم باز بود که بدون نیاز به برداشتن سیلندر از روی حرارت ، نوک سینه ها را تخلیه می کرد. داخل سیلندر یک پیچ دوتایی نیز وجود داشت که نوک سینه ها را به طور مساوی توزیع می کند. این نوآوری ها باعث شده است که فرآیند پخت یکپارچه تر و ایمن تر باشد.

برنز بعداً یک سینی خنک کننده به قسمت جلوی رست اضافه کرد ، که دارای یک روش تهویه داخلی برای دمیدن هوا بین دانه ها است. این ویژگی ها زمینه را برای بو دادن قهوه مدرن فراهم می کند.

در سال 1868 ، در آلمان ، الکسیوس ون گالپن با تئودور ون گیمبورن و یوهان هاینریش لنزینگ برای تأسیس این شرکت همکاری کرد که در نهایت به Probat تبدیل شد. آنها در سال 1880 كافيشنلروستر (“برشته كردن قهوه فوري”) را ثبت اختراع كردند كه براي توسعه اجاق هاي طبلي بسيار حياتي بود.

تأثیر برق

با افزایش برق و دسترسی بیشتر به آن در قرن بیستم ، صنعت بو دادن قهوه با این تغییر سازگار شد.

منظور از موتورهای الكتریكی برشته شدن راحت تر است و از آنجا كه حرارت الكتریكی از آتش آزاد قابل پیش بینی است ، قهوه بو داده از یكپارچه تر و ایمن تر است. برای اولین بار ، نانوایان قادر به کنترل میزان قرار گرفتن در معرض گرما با درجه ای دقیق هستند و توانایی بهتری در شبیه سازی شرایط دارند.

پخت بر پایه مایع

کوره های طبل ، براساس قرن نوزدهم میلادی ثبت شده ، تا به امروز طراحی شده اند. اما در دهه 1970 سرخ کن های مایع و هوای گرم وارد کار شدند.

در اجاق های خمیر مایع پایه ، هوای گرم به زیر دانه های قهوه وارد می شود (تا بتواند دانه ها را بلند کند). گرما به دانه ها منتقل می شود و آنها به عقب و جلو حرکت می کنند. مهندس شیمی آمریکایی مایکل سوویتس این طرح را در سال 1976 معرفی کرد.

سرخ کن های عمیق سرخ کن های عمیق پایه مایع را بی کیفیت می دانند (بیشتر به این دلیل که این سرخ کن های عمیق کاملاً همرفت هستند.[3] از ترکیب جریان همرفت ، رسانایی و تابش موجود در کوره های طبل استفاده کنید).

تکنولوژی جدید

بو دادن مدرن قهوه با آگاهی از شیمی قهوه و تغییراتی که در طی این فرآیند ایجاد می شود ، بهبود می یابد. نانوایان آمادگی بیشتری برای اندازه گیری متغیرها و ارزیابی موفقیت یا عدم موفقیت آنها دارند. با استفاده از فناوری هایی مانند دماسنج دیجیتال و نرم افزار ارزیابی ، آنها می توانند کارآمدتر و یکپارچه تر از قبل عمل کنند.

اما این نوآوری ها به اختراعات مربوط به یک قرن پیش بستگی دارد. افزودنیهای مدرن می توانند به ما در کنترل بهتر نان تست کمک کنند ، اما در واقع آنها یک مدل به روز شده از توستر طبل از قرن نوزدهم هستند.

تجهیزات بو دادن قهوه در نتیجه تلاش های بسیاری از مردم و شرکت ها طی دهه های گذشته بهبود یافته است. بدون آزمون و خطا امروز طیف گسترده ای از قهوه های خوشمزه نخواهیم داشت.

آیا نمی بینیم که این پیشرفت عظیم ما را در مورد میزان پیشرفتهای آینده فناوری به هیجان آورده است؟

[1] صنعتی سازی

[2] ثبت اختراع

[3] همرفت